Terug naar overzicht van "gedichten Ellen".

Mijn "gevecht".... Het leven LIJKT soms een heel gevecht Want wat is nu illusie en wat is echt Gevoelens diep in mij lijken soms heviger dan ooit tevoren Angsten en pijn kunnen mijn dagelijkse leven aardig verstoren Ze overspoelen me met een donderend geweld Hoe kan dat nou, er is me toch een wereld van liefde voorspeld De nieuwe energie, met een wereld vol liefde en eenheid Hoe komt het dan dat het in mezelf nog zo strijd Hoe meer ik groei, hoe heftiger de verwarring wordt van binnen Ik zoek de stilte, maar ‘k weer niet meer waar ik moet beginnen Gevoelens overmannen die innerlijke stem en ik wordt maar niet stil Ook niet als ik rust schep, als rust is wat ik wil Ik voel me dan zo nietig, ik voel me dan zo klein Dat ik niet meer in staat ben om rustig en vredig te zijn Ik zit in het donker en vraag om hulp, om raad, om een inzicht En plots wordt alles in mijn kamer verlicht Na een regenachtige dag waarin alles somber leek en kil Komt er uit het niets een zonnestraal, en ik BEN stil Want in hetzelfde moment begrijp ik de reden van mijn strijden Ik ben me van de diepere restjes aan het bevrijden Het niet meer weten maakt plaats voor een zeker weten Ik was al heel, maar ik was het vergeten Wanneer het donker is en het licht niet in mijn kamer kan schijnen Vallen alle oneffenheden niet zo op, en zullen totaal verdwijnen Maar wanneer 1 zonnestraal ineens mijn kamer verlicht Komen alle onzuiverheden allemaal weer in het zicht Hoe feller het licht hoe duidelijker de stof en deukjes zichtbaar zijn Net als alle verborgen angst, verdriet en pijn Hoe meer je groeit, hoe duidelijker de lessen aan het LICHT zullen komen Totdat alles wat illusie is, is weggenomen Dan zal er niets meer zijn wat het felle licht niet kan verdragen Dan BEN je stil, en hoef je niet meer om antwoorden te vragen Ellen Sombroek, 6 september 2004