Terug naar overzicht van "gedichten Ellen".

Het zaadje van de liefde is aan het ontkiemen Tijdens de kortste dagen, toen het koud en guur was op de aarde Werd in een donkere wereld vol, angst, agressie verdriet en pijn Een lichtpuntje van liefde geboren met een onmetelijk grote waarde Wat nu pas in al zijn grootsheid voor de mens voelbaar kan zijn In een koude stal gelegen op wat stro in een kribbe, slechts gehuld in wat doeken Werd hij geboren in een onbekende stal in Bethlehem En toch hoefden zij die werkelijk konden zien en konden horen niet te zoeken Zij volgden slechts de roep van het hart en luisterden naar de innerlijke stem Op het moment van de geboorte verscheen er aan de hemel een fonkelende ster Een heel klein stipje in een o zo’n groot en donker heelal Maar zichtbaar op aarde voor hen die werkelijk zagen, al stond hij nog zo ver En bracht de boodschap van de liefde overal De herders zagen het schitterende licht en hoorden een hemels lied Toen zij hun schaapjes leidden over de weidse velden Zij luisterden naar de stem,volgden hun hart en twijfelden niet Toen zij de engel zagen die hen over de koning van de liefde vertelde Het zaadje van de liefde is gaan ontkiemen en door alle ervaringen gaan groeien Het zaadje wat 2000 jaar geleden naar de aarde is gebracht Gevoed door de liefde aan jezelf en aan de ander kan hij nu in jou gaan bloeien En wordt in jou geboren, als onvoorwaardelijke liefde en een innerlijke kracht Laat alles los wat je ware wezen nog verhuld Laat alles los wat toebehoort aan toekomst en verleden Er is geen afgescheidenheid, geen eenzaamheid en schuld Verbind je met het nu, daar is het stil en is er innerlijke vrede Ellen Sombroek, 13 december 2007