Terug naar overzicht van "ingezonden gedichten".

Het instrument Wij gebruiken het lichaam als slaaf Van ons denken, willen en doelen, Terwijl het eigenlijk ontworpen is Als instrument om te voelen De ziel die we zijn Geen wonder de klachten en de pijn Aan de vooravond van het ontwaken…. Ego: Ik liet jou geloven dat er iets is buiten jou En dat je dat dan nodig had Dat je anders niet kon leven. Dat was niet waar, Maar ik kon het je wijs maken Omdat jij je Zelf vergeten was. Ik was er om jou terug te werpen Om je eindelijk te laten zien Dat ik zo onwaardig en bespottelijk ben Zo klein en ingeperkt, zo onwaar Dat je je zou herinneren Wie je ook weer werkelijk was. Tot die tijd kwam ik geloofwaardig op je over Je geloofde het als ik zei dat je niet veel waard was, En dat je daar tegen moest vechten Ik liet je presteren en jezelf bewijzen. Wat was je dan moe en wat werd je ziek Van al die moeite. Er waren dan momenten dat je me bijna liet varen; Dan was de nood zo hoog dat je bijna zei: Barst maar, ik geef het op! Maar ja, als je weer beter werd geloofde je toch Gauw weer mijn influisteringen En begon je van voren af aan. Je eeuwige energie ondermijnend Uit ongeloof in jezelf Dan geloofde je dat je de kracht niet had Dat je geld nodig had, En een partner om heel te zijn. Dat je vreselijk je best moest doen Je voelde je verloren en onwaardig oh, wat heb ik je getreiterd Ik verslaafde je aan veel genoegens Maakte je bang dat je echte grootsheid je de kop zou kosten Ik heb je het leven zuur gemaakt Je wakker laten liggen Met zorgen aan je kop En dromen voor een te verre horizon Blind als je was voor je eigen liefdeskern Liet ik je geloven dat anderen schuldig waren aan jouw ongeluk Jij verwarde mij met jou. Dat was je grootste vergissing En toch bleef ik bij je omdat ik wist: Eens maak ik het zo bont, Dan schud je wakker uit je droom. Ik ben je droom, je denken, je ego, je illusie De laatste tijd geloof je mij steeds minder vaak Mijn taak zit er bijna op Je bent regelmatig zomaar blij om wie je bent Ik kan dan geen voorwaarde meer bedenken Ik word zwak, kan geen wortel meer bij je schieten Er is niets meer om aan te haken. Jij bent het eeuwig leven, licht en liefde. Wanneer je dat te weten komt zal ik vanzelf vervagen Vrijwillig mijn plek innemen Jij glimlacht dan om mij en duldt mij in jouw buurt Je ziet mij dan en weet dat jij mij niet bent Ik ben je denken over het leven Jij bent het Leven Zelf Je zult mij dankbaar zijn dat ik er was Om jou te trainen je Ware Zelf te zijn. Jij doorschijnt mij nu Je laat iedereen je Zelf zien En mij accepteren Nu je eenmaal Bewust Bent Maak ik een diepe buiging voor Je Koninklijke staat van zijn Je waarachtigheid doorlicht mij Ik zal je dienen als mijn meester Je tot instrument zijn Om jouw grootsheid uit te drukken. Deirdre De Bruyn